Wereld
De horizon spreidt haar vleugels voor slechts één melancholisch moment en omarmt met slechts leegte, zo beleefde zij, die verliet en achterliet, die vergat wat zij liefhad, wie haar liefhad, het einde van de tijd, tijd die stopte, verging in ruimteloosheid; haar adem slaakte, haar chaos zo stil dat je het horen kon als de luidste hartenkreet, toch zwijgzaam, zacht, maar het was er, het leefde, hoewel het was vergaan en fluisterde geluidloos mee met de wind, streelt nog dagelijks mijn haren met de warmste hand, soms koud met haar vermoeide zucht; och wereld, geef op en laat gaan.
Geef op en laat gaan.
Geef op en laat gaan.
Reacties op dit gedicht
| september: | Vrijdag, mei 13, 2016 12:27 |
| Prachtig gedicht. Liefs | |
| bonbonnetje: | Donderdag, juni 02, 2011 22:23 |
| erg mooi, loslaten... altijd een uitdaging! groet bon |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Zelfexpressie | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 02 juni 2011 | ||
| Thema's: | ||