Waarom is de wereld tegen mij?
Zo verdronken in gedachten,
Zo verzonken in de pijn.
Vraag je je weer af waarom alles niet zoals vroeger kon zijn.
Toen je nog kon dansen, en springen.
Toen je nog kon lachen.
Toen je geen zorgte maakte,
Over verdriet en pijn.
Toen je niet nadacht over hoe het kon zijn.
Toen je leerde fietsen,
Heel blij.
Zonder enige idee hoe je leven kon zijn.
Toen je nog zo klein was,
Zo onbezorgd.
Je maakte nergens zorgen om,
Je kende dat niet.
Toen had je nog een lach op je gezicht,
Toen wist je dit niet.
Toen leek alles zo normaal.
Je blije woordjes veranderen in een grote mond en scheldwoorden.
Slecht ben je niet,
Het licht eraan wat je in jezelf ziet.
Het leven stelt opzich niks voor,
Het is wat jij er van maakt.
Je hebt veel verdriet.
Mensen komen en nemen afscheid.
Het leven gaat zo snel,
Het gaat allemaal zo vlug.
Vrienden komen en vrienden gaan,
Soms is het moeilijk om te blijven staan.
Maar denk aan vroeger,
Je blije blik en je blije ogen.
Dit leven is echt,
Het is niet gelogen.
Vecht tegen je tranen en pijn,
Want dat meisje wat je vroeger was dat zul je altijd zijn.
Zo verzonken in de pijn.
Vraag je je weer af waarom alles niet zoals vroeger kon zijn.
Toen je nog kon dansen, en springen.
Toen je nog kon lachen.
Toen je geen zorgte maakte,
Over verdriet en pijn.
Toen je niet nadacht over hoe het kon zijn.
Toen je leerde fietsen,
Heel blij.
Zonder enige idee hoe je leven kon zijn.
Toen je nog zo klein was,
Zo onbezorgd.
Je maakte nergens zorgen om,
Je kende dat niet.
Toen had je nog een lach op je gezicht,
Toen wist je dit niet.
Toen leek alles zo normaal.
Je blije woordjes veranderen in een grote mond en scheldwoorden.
Slecht ben je niet,
Het licht eraan wat je in jezelf ziet.
Het leven stelt opzich niks voor,
Het is wat jij er van maakt.
Je hebt veel verdriet.
Mensen komen en nemen afscheid.
Het leven gaat zo snel,
Het gaat allemaal zo vlug.
Vrienden komen en vrienden gaan,
Soms is het moeilijk om te blijven staan.
Maar denk aan vroeger,
Je blije blik en je blije ogen.
Dit leven is echt,
Het is niet gelogen.
Vecht tegen je tranen en pijn,
Want dat meisje wat je vroeger was dat zul je altijd zijn.
Reacties op dit gedicht
| Marjorie Dalhuisen: | Zaterdag, juni 04, 2011 13:54 |
| Haha ja wat spelfoutjes :$ Sorry!! Maar superbedankt voor jullie reactie''s! |
|
| windwhisper: | Zaterdag, juni 04, 2011 06:47 |
| ja en gelukkig blijf je in je hart dat onbezorgde kind wat een mooi schrijven lieve groet en goede morgen Cobie |
|
| Pancho v/d Post: | Zaterdag, juni 04, 2011 04:20 |
| mooi geschreven, vooral dat laatste zinnetje.... (jammer van de spelfoutjes hier en daar, maar ach. De boodschap komt over!) groetjes |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Marjorie Dalhuisen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 03 juni 2011 | ||
| Thema's: | ||