Als een blad dat naar beneden wiegt op de wind,
steeds weer omslaan naar een andere kant..
Dan is mijn leven goed zoals het is en ben ik gelukkig, dan ben ik blij met de dingen zoals ze gaan.
maar dan komt de wind weer..
dan sla ik weer om en zien de dingen er anders uit,
dan zit ik vast in mijn leven en zie geen uitweg..
maar dan komt de wind weer..
dan besef ik dingen anders wil voor mijn kind,
dan wil ik een toekomst met ouders samen voor altijd..
maar dan komt de wind weer..
dan wil ik alleen zijn, rust en niet meer hoeven doen alsof, dan wil ik je ook niet meer ongelukkig maken of zijn..
maar dan komt de wind weer...
dan vraag ik me af hoelang nog voordat ik de grond raak, voordat ik niet meer kan kiezen.. wat is het toch moeilijk allemaal.... Iedereen wil het beste voor zijn kind, maar wat als het beste niet is wat je zelf wilt?? Dat je een rol speelt en niemand, echt niemand, weet hoe je je echt voelt??
maar dan komt de wind weer...