Eindeloos.
Verdwaalde mij
in een klim door lange haren
op weg naar de kruin
in rood gevangen
werd al mijn wereld paars.
Omdat niets anders staan blijft
in deze westenwind.
Vond me terug aan haar voetjes,
telde nog de passen in 't zand
en vergat brood te kruimelen.
Het water wiste me weg.
Overstromingen voedden
de vruchteloze aarde
waarover ik me uitstrooide.
Was ik een golf geweest,
één met kracht en schoonheid,
dan had ik nog bestaan.
Reacties op dit gedicht
| Fantasy: | Woensdag, juni 08, 2011 19:32 |
| Ondanks dat het water je sporen wist, zal je hier altijd blijven. Prachtig ;) |
|
| nachtbrakertje: | Dinsdag, juni 07, 2011 18:01 |
| Die eerste strofe hakt er in :D het is een gedicht om nog ns te herlezen, mooi! |
|
| ijsbloem: | Dinsdag, juni 07, 2011 17:33 |
| dit moet ik even goed tot me door laten drinken |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Erwin. |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 07 juni 2011 | ||
| Thema's: | ||