Ik begon met de intentie een nieuw gedicht te schrijven
Echter is het nog maar de vraag wat daar van over zal blijven
Iedereen heft het wel eens in zijn of haar leven
Een meer dan de ander, de wens om dat ene moment opnieuw te beleven

De laatste tijd ervaar ik dat wat vaker, te vaak eigenlijk
Maar dan denk ik bij mezelf, doe niet zo moeilijk
Onaangekondigd en zeker nooit gepland
Wat je ook doet, hiervoor is niemand resistent

Wat als ik toen niet zus, maar zo had gedaan
Had ik dan nu niet meer de behoefte om te huilen naar de maan
Maar ben ik dan nog wel zoals men mij nu kent
Je kent het wel, dat beruchte… wat als moment

Een mailtje dat je niet kon komen, je was ziek, voelde je niet lekker
Ik zou je niet kunnen zien, ik baalde als een stekker
Het verjaardagscadeau dat ik had gehaald kwam nu wel goed van pas
Voor ik het zelf besefte, stond ik voor je deur met Strepsils in mijn tas

Je wilde eigenlijk niet dat ik bij je langs kwam, je had het nog uitgelegd
Je was enig sinds geïrriteerd, ik wenste dat ik het toch maar had gelaten
Achteraf had ik spijt, had ik nou maar gedaan wat je tegen me had gezegd
Maar toch nam je de tijd om een stukje te lopen en met me te praten

Je vroeg me waarom ik het niet had gelaten, waarom ik het toch deed
Omdat ik behoefte had om je te zien, dat ik je miste en dat het me speet
Waarom niet, zei ik, omdat ik handelde naar mijn impulsieve gedrag
Met “waarom niet” ben je het goed aan het praten, zei je met een lach

Je vind jezelf zwak/soft, beschreef jezelf als een enorme zeur
Maar jij als zonnestraal doorbrak de donkere wolken van mijn humeur
Ik ben blij dat de dag dat ik jou ontmoette niet was thuisgebleven
Zonder jou zou ik niet meer kunnen, niet meer willen leven