Duisternis.

Je staat achter me,
neemt me vast.
Ik draai me om,
duw je tegen de grond en wandel weg.

Duisternis.

Voetstappen. Gerommel. Klik!
Ik draai me om en schrik.
Waarom? Geen idee. De blik op je gezicht?
Mijn grote liefde, met een wapen op mij gericht.

Duisternis.

Bam! Geraakt, maar ik voel het niet.
Ik loop...Zo hard als ik kan,
maar bewegen doe ik niet.
Mijn angst die me bezit, verdwijnt,
de onrust in je blik verschijnt.

Duisternis.

Ik sla je, recht op je gezicht,
je beweegt niet. Nog steeds het wapen op mij gericht.
Voor een tweede keer raak je me, opnieuw voel ik het niet.
Neervallen doe ik wel, maar ik sta terug recht,
ik wil niet dat je me zo ziet.

Duisternis.

Wapen op de vloer, jij tegen de grond,
ik doe je pijn, houd mijn hand op je mond.
Nut heeft het niet, je maakt geen geluid.
Mijn hand verdwijnt van je mond, je staart voor je uit.

Duisternis.

Mijn hand vormt een vuist, ik raak je met een snelheid,
één keer, twee keer.. vijf keer. Neen! Ik wil je niet kwijt!
Ik raak je hard, je bloedt niet,
ik raak je harder en twijfel niet.

Duisternis.

Je ligt daar gewoon, zonder te spreken of te bewegen,
net of het je niet kan schelen,
dat ik een moord zit te plegen.
Je gezicht vol bloed, je geeft op.
Ik kan kan niet stoppen. Waarom?! Stop!!

Duisternis.

Schat, laat me je niet verliezen,
mijn gsm trilt, een bericht. Mijn kans om te kiezen.
Ik kan stoppen en lees mijn bericht:
"Ik ben er!"
Je ligt nog op de grond, de dood op je gezicht.

Duisternis.

Je bent weg, niet meer op de grond,
niet eens een spatje bloed.
Ik denk aan mijn bericht en wandel de trap af.
Je prachtige gezicht, vol met bloed,
spookt door mijn gedachten. Ik kom beneden.
Ik hoor mijn ouders met je praten:"Wat is er gebeurd?"
"Niks." antwoord je.

Duisternis.

Ik ga in de deuropening staan en kijk je niet aan.
Je loopt naar me toe...
Je streelt door mijn haar, je kijkt naar me,
teleurgesteld.
"Ik wil je wel een kus geven, maar dat gaat niet.
Ik heb overal pijn en hang vol met bloed."

Duisternis.

Ik zeg tegen moeder dat we naar boven gaan.
Ze gunt me geen enkele blik, ze denkt na.
"Jij bent goed bezig zeg!
Dat is je lief, hoe kun je?" zegt ze boos.
Ik voel mijn hart breken.
"Jij weet niet wat er gebeurt is! Ik heb niks gedaan!"
Ook al weet ik dat ik het niet kan ontkennen.
"Ik ben niet dom!" zegt moeder, terwijl ik haar negeer.
Ik wandel met je naar boven.

Duisternis.

Ik zit in mijn zetel, je zet muziek van me op,
mijn broer wandelt binnen en zet een ander nummer op.
Ik word boos, "Moet ik eens op je bek slaan?!"
Je zegt niets, je kijkt me alleen aan.
Net alsof je denkt dat ik agressief ben.

Duisternis.

Ik wil wenen, maar dat lukt me niet,
daar heb jij trouwens meer reden voor.
Ik wil je vertellen hoe hard het me spijt,
ik wil je ècht niet kwijt!
Nog steeds staar je me aan.
"Help je me met mijn taak van PAV?"
Ik wil niet, maar stem toch toe.
Om het goed te maken?

Duisternis.

Tranen op mijn kussen. Ik word wakker in mijn verdriet.
Ik kom mijn bed uit en doe het licht aan.
Waar ben je? Ik zie je niet.
Is dit echt? Dit wel, het andere niet.

Helder.

Ik ben wakker. Stop met wenen!
Ik kan niet stoppen, de tranen bedekken mijn gezicht.

Ik ben wakker. Stop met wenen!
Ik ben gelukkig met je,
ik stuur je een bericht:
"Goede morgen schat.
Ik heb vies gedroomd,
werd wenend wakker.
Wil ik nooit meer meemaken!
...
Ik hou van je
xxx
voor altijd!
xx"

Opluchting.

Het was maar een droom.
Het is niet echt.
Mijn tranen blijven toch stromen.
De droom was niet echt.
Het gevoel van verlies,
het gevoel dat ik je kwijt was,
dat was ècht.

Het was maar een droom,
dus ik heb spijt, voor iets wat nooit gebeurd is,
en nooit gebeuren zal.

Ik besef,
jij bent mijn leven
...
...
mijn 'alles'
...
...
en dankzij jou liefde
...
...
kan ik vertellen wat het betekent
van iemand te houden.

x