Dag ik
Dag ik...
Dag lichaam, dag lijf,
diep van binnen schreeuw ik, BLIJF!
Te dun, te mager,
het gewicht, ging alsmaar lager.
Nu, dij ik te snel,
nu al niet lekker in mijn vel.
Van binnen, moet het zeker weer gezond,
maar dan ben ik dik en rond.
Weer verhullen,
in van die zwarte, wijde spullen.
Nu staan kleren me leuk, voel ik me blij,
straks is het weer de dikke oude mij.
Maar trots zou iedereen dan zijn,
en zeggen, het gaat weer goed, wat fijn!
Van binnen huil ik.
En voel me dan veels te dik.
Ik kan niet vaak genoeg zeggen,
alsmaar willen uitleggen......
Dat mijn lijf moet blijven, zoals ze is,
want de trots, is straks wat ik het grootste mis.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Red_Rose | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 13 juni 2011 | ||
| Thema's: | ||