MOEILIJKE TYDEN,
Ik kan niet meer,
wil soms ook niet meer.
Laat me toch, want het enige
wat ik wil is mijn gezondheid weer.
Maar ik heb alleen nog maar
angst en verdriet verborgen
achter een masker,
zodat niemand het ziet.
Mijn leven brokkelt steeds meer af.
Ik weet dat ik steeds korter
ga naar mijn graf.
Zeker had ook ik met mijn gezin mooie dromen,
maar mijn ziekte moest er tussen komen.
En nu zit ik gevangen in
mijn eigen verdriet en eenzaamheid.
Soms weet ik niet hoe erdoorheen te komen.
Het geluk heb ik verleerd,
vertrouwen doe ik bijna niemand meer.
Al die ellende voor de mensen om me heen
die me lief hebben, dat doet me nog het meeste pijn.
"Waarom " vraag ik dan?
maar daar krijg ik geen antwoord op.
Vind het zo pijnlijk voor mijn gezin.
Die leiden me op de weg naar mijn plaats.
De plaats waar ik ze uiteindelijk
toch weer tegen kom.
Mischien is dat mijn enige troost
die me daadwerkelijk
nu nog de kracht geeft om verder te gaan.