Ik weet niet hoelang ik dit nog volhou
ik weet het echt niet meer
mag het dan nooit eens goed gaan?
het lijkt de laatste tijd wel een goedkope soap
met mijn familie als hoofdpersonages
ik probeer steeds sterk te blijven
steeds met een beetje humor
overal onderuit te komen
"misschien een abonnement nemen op de spoedafdeling"
"kortingskaart op de spoed aanvragen 10+1 gratis"
maar 's nachts huil ik in stilte
al het verdriet van de afgelopen jaren komt dan boven
en het houd maar niet op
het mag maar eens goed gaan en dan gebeurt er plots weer iets
ik smeek dan vaak om het te laten stoppen
snappen ze dan niet dat dit slecht is voor de mens?
dat wij maar mensen zijn?
mogen mijn mama en papa ook eens gerust zijn
hebben ze het niet verdient om na al die jaren een beetje rust te krijgen?
het verdriet stopt nooit
de angst is er altijd
en ik.. hoop dat het net als altijd
weer rap overgaat..
en in stilte bewonder ik mijn ouders
die ondanks alles, ondanks alle tegenslag
nog steeds gelukkig zijn
en er elke dag, in mate van mogelijk, er nog altijd voor ons zijn.