Mijn ziel
Onlangs daalde ik af
in het diepst van mijn gevoel....,
ver weg van
verstand en angsten
vond ik mijn ZIEL.
Ik omarm haar terwijl ze stilletjes huilt
in verdriet en zich zachtjes tegen me aandrukt.
Fluisterend vraagt ze waarom ze zo'n pijn voelt...,
mijn tranen bedwingende vertelde ik haar dat
de pijn die ze voelt mijn verdriet is
omdat ik niet kan begrijpen waarom mensen
hun hart of gevoel niet volgen en me pijn doen.
Een warme gloed omarmd mijn verdriet
en mijn tranen stromen onhoudbaar
als een rivier in haar schoot.
Wanneer ik uitgehuild ben vraag ik
wat er met me gebeurd is waarop ze antwoordt:
....iemand die jouw tranen waard is
moet ze eerst verdienen
en zolang dat niet het geval is
hou ik ze hier....
Reacties op dit gedicht
| Esther36: | Dinsdag, november 29, 2011 16:47 |
| Ontzettend herkenbaar dit gedicht. Wat heb je het mooi verwoord, mijn complimenten! Groetjes Esther |
|
| Obi Wann: | Donderdag, juni 23, 2011 05:32 |
| Bedankt voor de fijne reactie''s Zonnige groet, Obi Wann |
|
| windwhisper: | Dinsdag, juni 21, 2011 06:38 |
| wohhhhhhh dit is zo puur en mooi lieve groet Cobie |
|
| kelo ami: | Maandag, juni 20, 2011 20:50 |
| heel graag gelezen.. fijne avond kelo |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Obi Wann | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 20 juni 2011 | ||
| Thema's: | ||