Eindelijk, maar nee

Na honderd twijfels heb ik het vandaag echt gedaan
Ik heb aan hem gevraagd of die met mij wilde gaan
Ik was voorbereid op een nee, maar voelde toch pijn
Na dit antwoord daalt mijn zelvetrouwen en vooral de gein

Ik luister niet naar de leuke grappen en dans niet meer
Ik voel me weer nutteloos weer een keer
Ik proef de tranen weer in mijn mond
Ik hoor zijn woorden weer in het rond

Hij wilde me zien en ik kreeg hoop
Maar al snel zat die hoop weer in de knoop
Hij vond me leuk maar veel te jong
Waar is nou die tijd dat ik zong

Ik voel me weer klote en mijn zelfvetrouwen is weer zoek
Ik kruip weer weg achter een doodsaai boek
Ik zit alleen nog maar te huilen het wil niets zeggen
Ik kan het niet eens aan mijn moeder uitleggen

Ik ga verder met leven maar zonder de jongen van mijn dromen
Ik durf niet eens meer naar de stad te komen
Is het echt iets wat onmogelijk is dan
Is 13 en 17 jaar iets wat echt niet kan

Geschreven door

anne(22)

Reacties op dit gedicht

anne(22) vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Hans Winter:	Maandag, mei 06, 2002 22:11
je moeder zal het wellicht zonder uitleg ook wel begrijpen, groetje, hans

Nicole:	Maandag, mei 06, 2002 19:18
He Anne, Jou jongen loopt ergens anders rond. Ik vind het heel jammer voor je maar het komt echt goed. Lees mijn mail en spreek dat met jezelf af ok. xxx

Over dit gedicht

Auteur: anne(22)
Gecontroleerd door: Robski
Gepubliceerd op: 06 mei 2002
Thema's: [Liefdesverdriet] [Liefde] [Verliefd]