Ik geraak hier niet weg
Vastgeketend in deze alles verzwelgende duisternis
Vastgehouden doos gekwelde geesten
die me betoveren met hun elegie
Ik smeek elke dag om eindelijk de kracht te vinden
om deze eeuwige cyclus van pijn te doorbreken
Ik wil niet meer zwerven op dit onzalige pad
dat alleen maar leid naar een oneindige afgrond
Een pad waar mensen staan aan de zijkant je uit te lachen
en aan te staren met een superieure blik
Het leven is ondraaglijk
Hoe lang moet ik nog doorgaan?
Dit is de enige vraag die nog op mijn lippen ligt
Gevangen in mijn schaduwen met mijn wereld op mijn schouders
met geen enkele manier tot ontsnappen
Het lijkt me dat ik nog maar twee opties heb
Lijden of sterven?
Mijn keuze zou snel gemaakt moeten zijn