~~~
Vanop zijn bank kijk opa
naar waar ooit zijn huis stond. 
Zijn verweerde handen wrijven zachtjes over beukenhouten zitting. 
Net als opa's handen draagt ook zij de littekens van de tand des tijds. Onuitwisbare sporen van vroegere collega's  bankzitters. 
Zijn kromme vingers lezen voor een zoveelste keer de laatste nieuwe romances van vijvenvijftig jaar geleden. Verliefde paartjes kerfden elkaars namen in het toen nog ongeschonden hout. 

Ludo en Jeanne, 
Marcel en Julia
 en ook Henri loves Rachel. 
Ja opa kon engels, 
geleerd tijdens de oorlog. 

Sinds oma's dood komt hij elke dag
zijn tijdloze liefdesboodschap lezen. 
Hij kijk zoals steeds strak voor zich uit,
net alsof zijn liefje in verte naar hem zwaait. 
Zijn huis waar hij tot oma's dood heeft gewoond is er niet meer, 
dat heeft plaats gemaakt voor een carwash, 
uigebaat door een ingeweken Pakistanees. 

Het enige dat hij nog heeft
is zijn de bank.