na al dit zwijgen rust de zee op ‘t strand

                                    waar zich de mist verspreidt als was ‘t een kwal

                                    en schuurt het zand onder de voeten scherven

                                    diep in mij een verbergen waar hunkering wil

                                    nog steeds niet doven en ik lig uren wakker

                                    zo bleek je huid dat ik je van de nevel

                                    niet eens onderscheid, breng je de wijn

                                    en met de wijn ‘t vergeten; een vage vlek

                                    blijft je gezicht en wie je werkelijk bent

                                    van waar je komt zal ik toch nimmer weten

                                    en waarom je bent weggegaan…

                                    in mij voelt het verlaten en eenzaamheid is niet

                                    het juiste woord; mij rest niets anders

                                    dan vertwijfeld ver te staren, te wachten