Ik dacht eerst dat je altijd zo zou zijn.
Ik heb dagen niets meer van me laten horen.
Ik wou je lang, erg lang niet meer zien.
Ik had zo ongelooflijk veel pijn!
1st dacht ik dat ik me weer aan jou gedrag zou storen.
Maar nu weet ik dat je veranderd bent,
een ander persoon lijk je wel.
Het is raar papa, ik heb je dagen lang niet gezien.
En dan sta ik daar en jij bent super blij,
blij om mij weer te zien, om te zien wie ik nu ben.
Ik vindt het mooi, ik had dit niet verwacht.
Ik zie vele veranderingen in het huis,
foto's van ons, weinig eten, en veel stoffigheid.
Eerst dacht ik dat je geen gevoel had,
maar nu weet ik wel beter, eigenlijk voel ik me echt raar.
Als ik mijn oudeslaapkamer inloop dan voelt het als
dromen,
of dat het allemaal in een droom/nachtmerrie was.
Je zei dat je je eenzaam voelt op sommige momenten,
ik wil nu wel vaker komen.
Maar toch heb ik negatieve dingen van vroeger,
die ik niet kan vergeten en nog steeds moeite heb met het
verwerken van momenten van vroeger.
Ik haatte die woedeuitbarstingen zo erg,
en de negatieve woorden niet te vergeten.
En dan weer ineens poeslief zijn.
Ik heb gepraat en gepraat met een vertrouwenspersoon,
ze vondt en dat is misschien zo,
dat ik vroeger verwaarloosd ben.
Ik deed erg veel, ik ruimde alles al netjes op,
toen ik nog maar een klein kindje was.
Mijn ouders waren er bijna nooit,
in die tijd voelde ik me eenzaam.
Ik probeer het een plekje te geven,
en verder met mijn leven te gaan.