haar adem zucht
gelig licht kleeft op de neergeslagen wimpers
en ‘t boek in ’t midden opengeslagen
verwaait de tijd sinds zij haar blik op mij
laat rusten, haar lijf versmelten laat met mij
en ‘k kijk naar haar met één oog tegen het sleutelgat
hoe zij in diepe slaap de adem zucht
sprakeloos ondanks nabijheid die er is
als wij de hoop ons vlechten
door ’t spleetje van de deur
stil in haar armen sluipend
wendt zij naar mij plots haar gezicht;
en ‘k ren.
sunset 09-07-2011
Reacties op dit gedicht
| Godvader: | Zaterdag, juli 09, 2011 14:27 |
| verrassend einde! vindt t prachtig wanneer jij poezie combineert met verhaal..en echte poetische verhalen hebben een open einde, daar poezie je immer moet laten gissen wat er bedoeld wordt! of zeg ik nou iets heel raars:D gr. Yoeri |
|
| trucker klaas: | Zaterdag, juli 09, 2011 10:15 |
| confronterend mooie poezie graag gelezen ,klaas |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 09 juli 2011 | ||
| Thema's: | ||