zonlicht
Verborgen was zij zo bang.
al straalde de zon duizend stralen.
een dag voor haar te lang.
op haar pad alleen gestaan.
leugens de pijnlijkste waarheid.
haar hoop was heengegaan.
gevallen in de diepste zee.
met haar laatste kracht vragend...
zwem alsjeblieft met mij mee.
zonlicht verwarme het water.
met haar hoofd in de wolken.
ze leeft in het nu, gedeeld door later.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Am92 | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 11 juli 2011 | ||
| Thema's: | ||