jij
wanhopige ogen keken mij aan,
ogen die mij zoveel meer
vertelden dan je woorden.
Woorden die je hoofd niet kon verzinnen
zinnen die je mond niet kon vormen
ik las het allemaal in je ogen.
Je verdriet, onbegrip en schaamte
de vraag hoe jij nog verder kon leven.
De angst dat jij hetzelfde zou doen
als jou is aangedaan.
De angst die je keel dichtknijpt,
iedere keer als jij je ouders ziet.
en meer dan ooit voelde ik mijn onvermogen
om je bij te staan, je te helpen.
maar alles wat ik zei schoot tekort,
alles wat ik deed voelde zinloos.
en niets, helemaal niets deed de wanhoop
verdwijnen uit jouw ogen.
Het enige wat ik nu nog kan doen
is bidden, blijven bidden.
Al weet ik zelf niet eens meer wat
omdat alles ontoereikend lijkt.
Maar ik blijf het standvastig doen
omdat dit het enige is wat ik kan.
Reacties op dit gedicht
| entropy: | Dinsdag, juli 19, 2011 22:29 |
| Koppigheid. Dat spreekt hier uit. Liefde is niet verplicht. Het is iets dat je mag ervaren en mag schenken. Wat doet het? Wie zal het zeggen. Graag gelezen carokiss. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: carokiss |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 19 juli 2011 | ||
| Thema's: | ||