''Wat er ook gebeurt, ik zal er altijd voor je zijn,
in tijden waarin we samen lachen kunnen,
en in tijden van verdriet, onmacht en pijn.''
Dagelijks worden deze drie zinnen naar me toe gericht,
het laat me koud, het doet me niets meer,
als ik verder kijk dan het masker op je gezicht.
Je beloofd dat je er voor me zal zijn, in alle tijden,
maar wanneer het er echt op aan komt,
wil je niets liever dan mij en mijn probleem vermijden.
Wat heb ik dan aan je woorden? Aan je ''steun'' en vriendschap,
beloof me geen dingen die je toch niet na komt,
dat heb ik nu wel genoeg keren in mijn leven gehad.
Vertel me waar ik aan toe ben, dat je me niet helpen wil,
dat je moe word van het luisteren naar mijn verdriet,
vertel het me eerlijk, dan hou ik me voor goed stil.
Maar geef me geen hoop, om op je te kunnen rekenen,
want op deze manier help je mij niet,
nee het enige wat je doet, is mij nog meer breken...