Gewoon omdat het kan:

Je bent mijn vader, door jou ben ik geboren.
Mijn held, mijn groot voorbeeld.

Na jaren liefdevol samenzijn, moest ik verhuizen.
Dat deed mij heel veel pijn.
Maar jaren gingen voorbij, ik werd gelukkig met mijn meisje aan mijn zij.
Alleen boterde het niet tussen jou en haar.

We maakten allemaal fouten, bleven koppig en eigenwijs.
Maar hoe dan ook, de liefde bleef toch bestaan.
Weer streken jaren voorbij, ik was zielsgelukkig en trouwde met mijn meisje.

Het koste onze goede band, en ik begrijp niet eens waarom.
Je wilt wel contact zeg je, maar alleen met mij.
En niet met mijn vrouw erbij.
Dat vind ik heel erg jammer, zij is immers mijn vrouw.
Hoeveel ik ook van jou hou.

Wil je het niet proberen,
Om haar eens te leren kennen zoals zij is?
Om de strijdbijl voorgoed te begraven, zodat onze band te goeden komt?
Ik mis ons contact, maar kiezen tussen jou en mijn vrouw maakt mij kapot.
Ook al is het nog niet uitgesproken..

De gevoelens herken ik wel.
Stop met dit gevecht, laat ons allen tezamen komen.
Om weer familie te zijn.
Om van elkaar te houden, zoas het hoort.

Ieder mens maakt fouten.
Ieder kind gaat tegen de principes van de ouders in.
En in liefde doet men alles, wat het hart bemint.