Zwerver
Rammelen aan de maan
of ze haar schijnsel nog wil geven
over deze donkere aard
in de diepte van de nacht
voelt de eenzaamheid zo groot
blijven verlangens onvervuld
van binnen woedt een brand
door mensen aangestoken
die reeds vele bomen heeft geslecht
over uitgesleten gronden
banen zich paden van tranen
die niet meer kunnen deren
lopend in de maneschijn
zoeken naar een nieuwe hoop
die alles doet verbleken
Reacties op dit gedicht
| september: | Donderdag, juli 28, 2011 02:24 |
| Heel prachtig omschreven, de eenzame zwervende lopend over de aarde en tevens iets weids dat ik lees in je gedicht, heel mooi | |
| Zana: | Woensdag, juli 27, 2011 22:26 |
| graag gelezen. dat klein beetje geluk is ver te zoeken bij te zwerver maar er is er. | |
| windwhisper: | Woensdag, juli 27, 2011 06:27 |
| ondanks fictief een meenemend gedicht, zwervend over Moeder Aarde, met het gezicht naar de maan liefs Cobie goede morgen |
|
| trucker klaas: | Woensdag, juli 27, 2011 06:20 |
| fraai verhalend over eenzaamheid en lichtpunten ... goedemorgen ,klaas |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Arendsoog |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 27 juli 2011 | ||
| Thema's: | ||