ik rouwde twee jaar geleden

toen je geest je verliet

maar ik bleef hopen

op een goede dag

die nooit meer zou komen

en dat deed verdriet.

het was valse hoop

maar dat was het enige

was ik had om de tijd

van weleer terug te krijgen.

Het deed pijn om je lege blik te zien

om te ervaren dat jij

me niet langer meer kende.

om de goede gesprekken

te moeten missen.

Het enige wat er nog was

was je schuine glimlach

en je veraderde handen

bevend over de mijne.

Maar nu is er niets meer.

Omdat jij nu rust hebt gekregen

God heeft jou tot zich genomen.

Het laatste verlangen wat je had.

maar ik rouw dubbel

om jou en om wat

nooit meer terug zou komen