Lieve Mellanie..
Als ik denk aan iemand die het moeilijk heeft,
staan mijn gedachten bij je naam stil,
dan denk ik terug aan wat je me laatst vertelde,
en aan het moeilijke leven dat je sinds kort leeft.
De plek waar je je veilig zou moeten voelen, je thuis,
is voor jou alsof je in een spinnenweb gevangen zit,
in plaats van te genieten van je vakantie met je ouders,
wil je het liefst zo ver mogelijk weg van je huis.
De dagen thuis voor je zijn moedeloos, koud en stil,
je zit midden in je zomervakantie je te vervelen,
bijna niemand kijkt naar je om, je zit er maar wat,
terwijl genieten, en plezier maken is wat je het liefste wil.
Door dat geruzie dag in dag uit, soms dagen lang,
ben je niet meer de Mellanie die ik heb gekend,
het vrolijke meisje is verandert in een stil, verdrietig iemand,
die het allemaal niet meer zitten ziet, juist dat maakt me bang.
Want je moet weten is, dat er iemand voor je klaar staat,
die je wilt opvangen, en altijd tijd voor je maken zal,
een luisterend oor bied, en een beschermende arm,
net zolang tot het weet een beetje beter gaat.
Twijfel niet om je verhaal aan me te vertellen,
je weet dat je alles bij me kwijt kan, het is veilig,
wees niet bang dat je me stoort, of ik geen tijd hebt,
jij bent iemand die mij dag en nacht mag en kan bellen.
Hoe moeilijk het ook is te geloven, op een dag komt alles goed,
tot die dag zal ik extra aan je zij staan en je steunen,
je tranen weg vegen, naar je verhaal luisteren,
en wanneer het nodig is, je toespreken met woorden vol moed.