Het Tij der Rotting
Het Tij der Rotting
blindziend kras ik je naam uit in bloed
ongeacht hoe verdroogd het al is
het mes op mijn keel van jouw bot
trekt diepe voren van herinneren
door al de tranen om jou vergoten
ontdaan van het zout der aarde
leef ik een leven zonder licht
door jouw duister gebaard ben ik
eeuwenlang ben ik op zoek
maar alles wat het heeft gebracht
waren nagels krassend over droge steen
vingers proeven slechts bittere as
stilte vult mijn longen
stilte waar ik in verdrink
blindziend kras ik je naam uit in bloed
ongeacht hoe verdroogd het al is
het mes op mijn keel van jouw bot
trekt diepe voren van herinneren
door al de tranen om jou vergoten
ontdaan van het zout der aarde
leef ik een leven zonder licht
door jouw duister gebaard ben ik
eeuwenlang ben ik op zoek
maar alles wat het heeft gebracht
waren nagels krassend over droge steen
vingers proeven slechts bittere as
stilte vult mijn longen
stilte waar ik in verdrink
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: stormgeboren | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 11 augustus 2011 | ||
| Thema's: | ||