Groningen, 7 juni 2011

Klokslag 12 uur. De kerktorens in de stad verkondigden het keurig symfonisch en synchroon. De nacht was daar, maar Margreet Monet had nog zaken af te handelen. Eindelijk was die teringherrie afgelopen en kon ze even haar denkwijze weer op orde krijgen. Ze had gelijk gehad ook, het was inderdaad weer die Richard Molenaar één verdieping boven haar. Ze wilde liever niet uit haar flatje wandelen en gaan klagen over haar ergernissen. Ze had strenge instructies gekregen van haar contactpersoon om niet zomaar haar woning te verlaten na elven, dus dat deed ze dan ook niet. Toch had ze één van de jongens met verachting door het raam aangekeken. Ze hoopte dat nu haar ongenoegen dusdanig effect had gehad dat er voortaan geen harde muziek meer zou worden gedraaid rond dit tijdstip.

Het was warm en vochtig in haar appartement, en al puffend veegde ze met een zakdoekje het zweet van haar voorhoofd. Weer zittend in haar houten schommelstoel verfrommelde ze met haar andere hand het gedicht met hervonden vastberadenheid. Vroeger had ze dat nooit gedaan, nooit op die manier gekund. Ze had zich voorheen vastgehouden aan de teksten op het papiertje alsof het de laatste strohalm was naar een beroofd verleden. Het gaf haar tegelijk een gevoel van zekerheid en intens verdriet. Maar nu, nu keek ze alleen maar vooruit, waren haar gedachten losgekoppeld van haar zwaarlijvige emoties. Het was een hectische week geweest, veel feiten waren boven water gekomen. Ze waren de klootzak op de hielen. Zou het dan eindelijk eens afgelopen zijn? Zouden de antwoorden haar naar al die jaren duidelijk worden?

Al peinzend gooide ze welgemikt het papiertje met de gedrukte proza in de prullenbak staand naast de eettafel. Meteen na de beweging voelde ze weer de zeurende pijn in haar vingerkootjes. De reuma speelde meestal op wanneer het eigenlijk bedtijd was, na een lange dag. Ze voelde zich zo moe en uitgeput. Toch pepte ze zichzelf op om alert en helder te zijn van geest. Het was namelijk cruciaal dat ze dagelijks op de hoogte bleef van de meest recente ontwikkelingen. Haar 76-jarige lichaam was ouder dan zij was, vond ze zelf. Met die motivatie pakte ze de leuningen goed vast, stond met veel gekreun op en liep richting haar computer.

Ze had het apparaat een speciaal plekje gegeven in de hoek van haar krappe woonkamer omdat het ding het enige was wat haar in contact bracht met de buitenwereld. Voor zover ze die ooit gezocht had. Ze had namelijk geen contact meer met haar familie. Ze had niks met mensen die ook niets met haar te maken wilden hebben, ook al was het familie. Zelfs de boodschappen liet ze bezorgen. Ze ging zitten in de grijze bureaustoel, en ontwaakte de monitor uit haar dagelijkse winterslaap. Het felle licht verraste haar. De computer stond nog aan, ze was waarschijnlijk vergeten de dag ervoor de machine uit te zetten. Ach ja, kon ze tenminste gelijk aan de slag. Ze opende haar mailbox en zag dat ze één nieuw ongelezen bericht had. Ze klikte er op.


‘Hallo MM,

met bijna volledige zekerheid naam achterhaald van target. Kan naam alleen niet noemen over mail. Target is inderdaad Spaans, 45 jaar oud, 1.80 lang en onderdeel van een grotere organisatie. Problemen hebben zich alleen voorgedaan. Ik ben target uit het oog verloren. Target laat zijn gezicht niet meer zien en uit voorzorgsmaatregelen heb ik de undercoveractie onderbroken. Ik ben vertrokken uit de regio. Veel meer details bespreekbaar onder vier ogen. Ik vertrek daarom morgen met last minute vlucht naar Amsterdam. We moeten binnen nu en een week weer ontmoeten. Nogmaals, contact mij alleen via mail en vertrouw niemand. Vergeet ook niet deze mail te verwijderen!

Gr.
I’


Margreet had haar hand op haar mond gelegd in complete verbijstering en ongeloof! Nee, dit kon niet waar zijn! Niet nu ze zo dichtbij was. Angst maakte zich meester over haar terwijl ze verbouwereerd bleef kijken naar de woorden die er stonden. Gelijk wou ze wat terugsturen, en begon gehaast te typen. Maar al gauw wiste ze haar tekst. ‘Pak je rust, Margreet! Pak je rust! Eerst moet je de mail verwijderen, zoals hij je opgedragen heeft!’ Ze klikte op ‘delete’ en maakte een nieuw bericht aan. Nog voordat ze een letter getypt had, klonk opeens de bel! ‘Dat is mijn deurbel?’ Haar hart sloeg over! Wat nu weer? Verdomme, waarom moest ze zonodig het licht aanlaten? Ze herpakte zich, richtte zich zo snel als ze kon op van haar stoel en liep vluchtig naar de deur. Haar armen stevig plantend tegen de deur keek ze door het ronde kijkgat...


*** Wordt vervolgd ***