wezensvreemden

onze handen hielden een olielamp vast
in eeuwenoude uitdossing zat ik daar
de koude rotsen rond mij lagen gloeiend
diep doordrongen van vage herinnering

langzaam viel de uitgedaagde duistermis
haalde mijn keurige opgestoken haren
uit elkaar en manen vielen losjes in 't wild
tijden begonnen vernieuwend te spelen

het woud vol met onzichtbare nachten
speelde met schaarsgeklede wezens
die de werkelijkheid in hun hemd lieten
dieren stonden op hun achterste poten

strijklicht kwam aanzetten op een morgen
zich niets aantrekkend van de parels
die zich zwetend op mij hadden gevormd
een eekhoorn was bezig met beukenontbijt

nog maar halfwakker in deze behuizing
van onzekere afstanden tussen beleven
zocht iets van mij een soort van herkenning
rillend over mijn geheelde versterde lijf

voordat ik wist kreeg ik een bord in 't oog
wijzend naar de richtingen erop die ontweken
in de schoonheid van verbazend ochtenddauw
liep ik over van ideeen; rustig voortknabbelend

mij overlatend voor de wezens om te overreden