Verwikkeld in een ingewikkelde web van leugens.
Opstaan heeft geen zin, slapen doet geen deugd.
Nutteloze fragmenten volgen een rode draad in mijn gedachtes. Langzaam blaas ik rook uit.
In een zwarte kamer zonder vormen, vormen zich mijn eigen plaaggeesten.

Heb je zin om mee te gaan? Zeggen ze minachtend en wijzen naar het raam. Eeuwige duisternis, met de maan groot afgetekend op de achtergrond.
De plaaggeesten, mijn vrienden, mijn vijanden, wie het zijn maakt niet zoveel uit. Wat ze zijn des te meer. Kom maar kijken en ik moet toegeven, het is zeer aanlokkelijk.

Kijken in de vergetelheid. Meelachend. Verdwijnend, dan weer verschijnend. Achter een rookgordijn, van een zoetgeurend genot, sta ik op. Mijn plaaggeesten nemen mij mee.
Mijn broeders, nooit voelde ik zo een band, met de onbandige, met de verschrikkelijken.
Ik ga mee en ervaar een lichtheid, dat zo ver afstaat van de realiteit en zie een blauwe licht. En daarna doe ik mijn ogen dicht.....