OCHTENDZIEKTE!

Hé, hé eindelijk een [h]eerlijke meid,
die toegeeft dat ze aan ochtendziekte lijd.
Wat een verschil met haar moeder,
die dit nooit zal bekennen,het oneerlijke loeder.
Ja,ja geef de schuld maar weer aan de genen,
inplaats van aan de veel te lange tenen.
In de ochtenduren ben ik niet te genieten,
heb ik een humeur om op te schieten.
Deze ziekte is gelijk voor arm en rijk,
ben ik blij dat ik op vader Beekman lijk.
Als kind hebben wij wat afgeleden,
door ochtendziekte uit ons kinder verleden.
En het moet nu maar eens een keer gezegd,
een moeder met deze kwaal dat is slecht.
Maar het is mij nu om het even,
gelukkig hoef ik momenteel,
met een dergelijke vrouw niet te leven.
Weet je wat men glashard zegt,
ochtendziekte heb ik niet echt,
alleen tegen mij praten voor de koffie,
ja, dat bevalt mij slecht.
Weet je wat mij als kind niet bevalt,
dat mijn dag vroeg in de ochtend is verknald.
Ga eens voor de spiegel staan
en kijk jezelf eens heel goed aan,
en kijk eens wat je ziet
en weet je wat je ziet,
een kerngezonde Hollandse Griet,
want ochtendziekte bestaat dus niet.
Het is gewoon een minpunt in ons leven,
waar sommige mensen aan toe gaan geven.
Het is een soort van domme mensen,
die alleen maar stilte om zich heen wensen.
Dit soort mensen zijn gewone psygoten
en helpen een ander zijn dag naar de kloten.
Een staartje van je moeder mee krijgen,
dat is toch echt om te gieren.
Dat komt alleen voor bij de dieren,
dit is het einde van mijn verhaal.
het valt mij tegen van jullie aaallleeemmmaaalll.