nee,
dat vervelende gevoel is bij me terug,
en het geeft me een steek in de rug.
het ging nu eidelijk beter en ik hield me groot,
niet zeggen dat ik denk aan de dood.
dat ene wat steeds spookt in mijn hoofd,
en niet meer weggaat zoals belooft.
ze zeggen wel van je kan het niet alleen,
maar ik ben erg koppig en heel soms gemeen.;)
ik ben nu bang al mijn vrienden te verliezen,
omdat ik niet meer weet wat ik moet en kan kiezen.
ben door de war snap niet wie ik nu ben,
dat is echt heel vervelend want ik ben de enige die ik ken.
ben nu heel erg gesteld op mijn rust,
op zoek naar mijn eigen gemoedsrust.
dus laat mij nu maar even alleen,
dat is beter gewoon beter voor iedereen.
je snapt nu waarschijnlijk toch niet wat ik je vertel,
want mijn gedachtens gaan super snel.
ik heb nu even niemand om te vertellen wat ik doe en vind,
moet iemand hebben die mij overwint.
niet die zielig mee zit te praten,
en te vertellen dat hij me nooit zou verlaten.
nee, iemand die zegt en nou ga je er voor!
en dan gaan we samen nog jaren door.
hij moet me dan wel snappen,
maar we moeten ook lol kunnen trappen.
maarja het lijkt nu wel mijn dagboekbladzij als gedicht,
maar sorry ik heb het nodig..een soort overzicht.
even hoe ik me voel en wat er aan de hand is,
dat is alles op papier zet en het even is gewist.

-xxxx-rebecca