misschien is het al te laat
in mij is ‘t meestal anders: het aankomen in eenzaamheid
en in de stilte van een schemer, rook die ik voor nevel hou
breekt als grijze wolkenmassa uiteen als is het een zwerm
kraaien die mij uitnodigen alleen thuis te blijven en af en toe
kerf ik daar in de lange ruwhouten tafel, denk aan hen
die ik mis en aan die lege plaatsen waarop mijn blik valt;
een lied vindt een melodie en vangt me met een gezang
al is het misschien al te laat om hier nog te kunnen leven.
sunset 22-09-2011
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Donderdag, september 22, 2011 13:19 |
| Een gedicht dat diep raakt Sunset, een en al herkenbaarheid. Veel liefs en sterkte Anneke |
|
| teun hoek: | Donderdag, september 22, 2011 11:19 |
| een triest verhaal in dichtwoorden gevangen. Sterkte. |
|
| Autumn2: | Donderdag, september 22, 2011 09:19 |
| Prachtig beschreven, mooi! | |
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 22 september 2011 | ||
| Thema's: | ||