Na zo'n lange tijd.

Eindelijk gaat het iets beter met mij,
na zo'n ontzettend lange tijd.
Ben ik weer een beetje echt blij.

Nu zit ik sinds een paar weken
op een nieuwe school,
ook in een nieuwe klas.

Vorig jaar ging het onwijs slecht met me,
en dacht ik regelmatig aan zelfmoord.
Ik moest thuis veel in het huishouden helpen,
mij vader had vaak woede uitbarsting
waar ik altijd bij moest zijn.

Op school ging het erg slecht met me,
vele uit mijn klas bleken mij niet te mogen.
Ik weet niet waarom, ik voel me gewoon.
Op school ging het erg slecht,
ik spijbelde vaak omdat ik het geestelijk niet aan kon.
De jongen waar ik achter zat vergeet ik nooit meer.
Hoe hij met zijn mes op mij tafel krastte,
daar heb ik geen woorden voor.

Thuis voelde ik elke dag weer,
constant die spanning van mijn ouders.
Op school dacht ik vaak;
als pap maar niet nu uit zijn vel springt.

Ik was bang, inderdaad WAS.

Nu zijn we eindelijk veilig in een huisje,
een andere dorp waar ik sinds pas onder voetbal zit.
Nu heb ik eindelijk rust.
Ik ben onder voetbal in dit dorp gegaan, erg leuk.
Ik ben nu onder paardrijden gegaan, 1 van mijn dromen.
Ik speel gitaar, wat ik zo leuk vind om te doen.

Met mij gaat het wel beter maar ik heb er helaas,
wel wat aan overgehouden.
Omdat mijn vader nooit echt een normale vader voor me was,
ben ik een tijd bang geweest voor mannen en jongens.
Hoewel ik toch erg goed met mijn broertje kon opschieten.

Ik kan niet goed met mensen communiceren.
Dat valt gelukkig niet zoveel op.
Ik denk heel vaak van te voren wat ik ga zeggen,
dat hebben de meeste mensen volgensmij niet.
Mijn vader zie ik één keer per week.
Hij is helemaal veranderd,
maar soms heb ik wel moeite met dat te geloven.

Op school gaat het goed met me,
ik heb vriendinnen erbij en tot mijn grote verbazing
zit er geen één kind in mijn klas die stom tegen me doet.
Niemand heeft iets tegen mij,
en daar ben ik god erg dankbaar voor.

Ik heb geen normale jeugd gehad tot mijn vijftiende.
De stoelen die werden kapot gegooid, de bloempot BAM..
Ik vergeet dat nooit meer, helaas.

Vorig jaar toen ik in de 2e zat,
heb ik mezelf naar een maatschappelijk werkster gestuurd.
Erg veel gepraat, het hielp een beetje.

Ik weet dat ik nu nog steeds niet geestelijk goed ben,
ofjaa dat ik erg hooggevoelig ben zoals mam zegt.
Daarom ga ik nu over een tijdje naar een praatgroep.

Hopelijk word mij leven beter dan vroeger,
en kan ik mijn droom waarmaken;
werken bij Plan Nederland.

~ geen gedicht^
~~ wel levensverhaal.