Herfst van het leven.
De dag sleept zich weigerachtig
naar het hemelse einde.
Laag staat een mager zonnetje,
dat voorheen nog bloeiend schitterde.
Een sprankelende sterrenhemel
zal lichten in de duisternis.
Een klein en schamel zonnetje
duikt reeds vroeg naar beneden.
De bomen verliezen hun kracht,
verkleurende, kalende kruinen.
Vele dieren bereiden zich voor
op een erg lange slaap.
Ook de mens schittert niet immer.
Zijn kruin kleurt wit,
kleine rimpeltjes vormen
aansporing tot respect...
Maar ik heb nog al mijn haar!
-en het is niet grijs!
~Sergej Armando Corsicano~
~49 jaar en 13 maanden jong~
naar het hemelse einde.
Laag staat een mager zonnetje,
dat voorheen nog bloeiend schitterde.
Een sprankelende sterrenhemel
zal lichten in de duisternis.
Een klein en schamel zonnetje
duikt reeds vroeg naar beneden.
De bomen verliezen hun kracht,
verkleurende, kalende kruinen.
Vele dieren bereiden zich voor
op een erg lange slaap.
Ook de mens schittert niet immer.
Zijn kruin kleurt wit,
kleine rimpeltjes vormen
aansporing tot respect...
Maar ik heb nog al mijn haar!
-en het is niet grijs!
~Sergej Armando Corsicano~
~49 jaar en 13 maanden jong~
Reacties op dit gedicht
| Hanneke Eirinn: | Donderdag, mei 09, 2002 00:07 |
| LOL :) 50 is een mooier getal dan 49 vind ik ;) | |
| Sheena: | Woensdag, mei 08, 2002 20:31 |
| Bofferd .... hoopt ook ooit zo *oud* te worden ;-) Sheen |
|
| free: | Woensdag, mei 08, 2002 19:47 |
| hahahaha abraham gezien.... mooi gedicht liefs free ~(O)~ |
|
