Ik weet niet op welke plaatsen ik mij denk,
verlaten regionen waar ik nooit alleen ben,
verdriet die blijkbaar het lichaam
of althans de mond zijn van mijn gedachte,
ik zie..,
andere harten die op dit moment beginnen te bestaan,
archeologie van ouroude zachtaardighefen,
druivenstokken waarvan de tros reeds de wijn is.
ik voel me..,
parasollen tegen een zon die net is vertrokken,
aanvullingen op het geheel,
overheveling van mijn meest verre rest,
naar het onmogelijke
waar ik mij mogelijk maak.
mezelf denken is als de veters dichtknopen
van de enige schoen waarin ik op blote voeten kan lopen,
door een bos waar alleen de bomen lopen,
een absolut bos,
dat absoluut door mij is omsingeld...