Het oog van de storm
kun je jezelf weer bekijken
Windvlagen zijn geweest
alles is ver verspreid
tot zandkorrels berg en zee meegenomen
daarna kwam de stilte
De beweging is een licht deinen
diep van binnen
is een klank zacht
als liefhebben
van de grijze van buiten.
Takken van herfstbomen
zuchten tegelijkertijd.
Er zijn handen die raken
als herinneringen
en je de tijdloze brengen
het vinden van jou en je schoonheid
diep en ver van versplinterd aards
vergankelijk niet bestaan
Hij kijkt naar mij
Reacties op dit gedicht
| Arendsoog: | Maandag, oktober 10, 2011 15:59 |
| Mooi gevonden, daar binnenin kun je het bekijken en is er een heenkomen tot een wezenlijk daar waar je zelf bent was en zijn zal. Mooi omschreven,liefs Arendsoog | |
Over dit gedicht
| Auteur: september |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 09 oktober 2011 | ||
| Thema's: | ||