ik ken nog steeds die angsten
je vindt hen tussen bomen
knotwilgend met vingers
die wijzen naar de hemel
onthullen hol liggende
ogen als donker perkament
tonen geen geschrift
hun ruisen door het stervend lover
glijdt slingerend over je gezicht
als in runen gevlochten steen
en slierten mos hangen strak
ook anderen leven hier
hun manisch lachen echoot
in 't roepen van de woudsnip
maar zij blijven steeds komen
tussen twee ademhalingen door
gezichtsloos en zonder stem
andere dan de jouwe.
sunset 10-10-2011
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 10 oktober 2011 | ||
| Thema's: | ||