veel te langzaam
ik loop de rood wordende dag achterna
die in de einder verdwijnt alsof hij
zich schaamt voor de nacht
die zich over het land legt
als een onzichtbaar vuur
(ben echter te traag)
knik door mijn benen
in schaduwen die langs achter
knieholtes raken met gerichte slagen
wijl de hemel bomen belicht
tot zij zwart vergroeien met het duister
(geef het moedeloos op)
sunset 12-10-2011
Reacties op dit gedicht
| windwhisper: | Woensdag, oktober 12, 2011 12:33 |
| poezie van een zuivere klasse warme groet Cobie goede middag Sunset Ingo |
|
| Huting: | Woensdag, oktober 12, 2011 11:38 |
| Ik voel de moeheid.... Liefs, Doortje |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Woensdag, oktober 12, 2011 10:44 |
| heerlijk!! | |
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 12 oktober 2011 | ||
| Thema's: | ||