Vulkaan
afgesneden van mijn essentie,doof voor de zachte woorden zoals wind de bladeren streelt
immens verdriet, te zwaar soms om te dragen, pijnlijk als brandend vuur op mijn huid
frustratie barst open in mijn hart, gelijk goddelijk vuur van een vulkaan,
zij die zich ontdoet van haar ongestolde lava, heet en allesvernietigend
vloeibaar goud stroomt uit het hart van mijn vulkaan,ongetemd en ongeremd
geen denkbeeldige barrières meer,
vrij om wederom als een zwart gesteente te verharden,
koud en onbreekbaar voor het oog.
Reacties op dit gedicht
| september: | Dinsdag, augustus 14, 2018 16:13 |
| Wat prachtig is dit geschreven Feather. Mooi, heel mooi om nog terug te lezen. Liefs | |
| Quicksilver: | Donderdag, oktober 13, 2011 13:45 |
| heel bijzonder en diepzinnig verwoord! liefs,dicky |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Feather | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 13 oktober 2011 | ||
| Thema's: | ||