Onkruid wieden
Niemand ziet je sporen
alleen dat gezicht
getekend door de tijd
niemand ziet pijn
die als een zaadje
bossen onkruid heeft gebracht
stil zoek je in jezelf
naar een helder riviertje
dat ergens stromen moet
niemand kan de weg wijzen
verloren en onzeker
baan je de weg tussen brandnetels
huilen doe je niet meer
voor de ogen van de ander
die je sporen niet kennen
de wandeling is gestopt
onder de rode bulten
dieper en dieper verwart
niemand ziet je sporen
alleen dat gezicht
getekend door de tijd
jij moet het zijn
die de sporen duidelijk maakt
om het onkruid te wieden.
09-05-‘02/0:10
Reacties op dit gedicht
| margot: | Vrijdag, mei 10, 2002 21:08 |
| stil... herkenbaar liefs,margot |
|
| ~Marina~: | Vrijdag, mei 10, 2002 09:49 |
| zoiets blijft moeilijk... na een aarzeling om erop te reageren... want onkruid kan je niet helemaal uitroeien, het komt bijna altijd terug... en toch vind ik dit een hele grote waarheid... thnx in a kind of way... liefs |
|
| Hanneke Eirinn: | Donderdag, mei 09, 2002 01:29 |
| yep..maar dat is moeilijk... | |
| christina: | Donderdag, mei 09, 2002 01:09 |
| hmmmmm liefs christa |
|
| Jo Aelmans: | Donderdag, mei 09, 2002 00:35 |
| Juist........ Jo. |
|
| Sheena: | Donderdag, mei 09, 2002 00:19 |
| denkt hier een poosje over na ..... Sheen |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Di Angeli | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 09 mei 2002 | ||
| Thema's: | ||