Isolatie
Het blauw is buiten en kleurt de wereld,
rood geeft niet langer toe.
Ik heb geen adem, maar toch schreeuw ik:
Hoor mij uit de diepte aan.
Verstoord klinken de woorden, mijn klachten
in het grijs gebied.
Waardoor ze moeten reizen richting
de ontvanger die mij niet ziet.
Smalend lacht de maan mij toe,
zij herkent de situatie.
Wanneer het duister licht omhult,
is het onomkeerbaar: isolatie
rood geeft niet langer toe.
Ik heb geen adem, maar toch schreeuw ik:
Hoor mij uit de diepte aan.
Verstoord klinken de woorden, mijn klachten
in het grijs gebied.
Waardoor ze moeten reizen richting
de ontvanger die mij niet ziet.
Smalend lacht de maan mij toe,
zij herkent de situatie.
Wanneer het duister licht omhult,
is het onomkeerbaar: isolatie
Reacties op dit gedicht
| Le Fleur: | Maandag, oktober 17, 2011 00:09 |
| Ha Uri! Mooi stuk werk weer, leest als een trein en weet de gevoelige snaren weer te raken! Misschien wel de beste van al je creaties tot nu toe! Groet, L.F. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Uri Noir | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 16 oktober 2011 | ||
| Thema's: | ||