Verdwijn!

De liefde waarmee ik je mijn leven uitzette
lijkt lang verleden tijd, er rest haar niets
niet anders meer dan haat. Ik heb het geschreeuwd,
ik heb het je gezwegen, gesmeekt, gevraagd,
fluisteren, gillen, wijzen, Ik wil dat je weggaat
mij voor altijd met rust laat.

Breek me de botten uit het lijf, neem wat je
niet achterlaten kan, ga, verdwijn,
verlaat me dan. Laat me dan mijn ruimte,
een tegel zonder jouw voetafdruk
bewegen zonder gaten in mijn rug,
ik schreeuw om niets dan rust.

Geschreven door

- Suus -

Reacties op dit gedicht

- Suus - vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

zomerkind:	Maandag, oktober 17, 2011 14:53
nou suus dat klinkt heftig!! gr eddie

arie:	Maandag, oktober 17, 2011 14:24
Heftig suus... Ja, het loslaten heeft soms het gevoel van lijden in zich,, Toch ga je voort; jouw weg ligt open X

mucho:	Maandag, oktober 17, 2011 10:56
da''s een hele kluif de hele buurt blaft weer alles bijelkaar het zal wel een toverstraf zijn :S

Over dit gedicht

Auteur: - Suus -
Gecontroleerd door:
Gepubliceerd op: 17 oktober 2011
Thema's: [Kwaad] [obsessie] [Verlangens]