Jij, de vrouw die me heeft gedragen en gebaard,
Degene die er voor me was in mijn onwetendheid,
Wiens genen mij brachten tot wat ik geworden ben,
De dame die me mijn toekomst heeft geopenbaard.

Vier nieuwe levens bracht jij op deze enge wereld.
Vaak was jouw pad met lijden voor ons bezaaid.
Vier maal mocht je zien hoe eigenzinnig elkeen was.
En ondertussen is onze toekomst nu wel verzegeld.

De jouwe ook, maar niet zoals men had verwacht.
Je omslag keerde je helemaal tegen jezelf.
Jouw cellen voeren nu oorlog tegen hun drager.
Die sterke vrouw, koelbloedig naar haar eind gebracht.

Ja… sterk ben je nog steeds, sterker dan goed voor je is.
Je hart houdt je nog steeds met deze wereld verbonden.
Je hersenen registreren nog helder ieder ogenblik.
Maar dag na dag groei je dichter naar geschiedenis.

Weet dat je zal blijven leven in onze hoofden en harten,
Maar de tijd is aangebroken dat je ons zal gaan verlaten.
Ik wou dat ik je nog jaren, zelf eeuwen zou mogen houden,
Maar nog liever zie ik je verlost van alle smarten.

Ja moedertje, nog even en je zal ons gaan verlaten.
Jouw cellen hebben bijna de strijd gewonnen,
Maar uit onze herinneringen zullen ze jou nooit halen.
Het is nu tijd voor jou en ons om los te laten.

We zullen je eeuwig blijven missen,
maar zullen de herinneringen blijven koesteren.
Ga nu maar heen lieve moeder,
We kunnen nu niet langer zelf beslissen.