Gebroken
Langzaam verschijnen er barstjes,
En steeds weer brokkeld er een stukje af.
De grond ligt bezaaid met gruis,
Elke beweging wordt beantwoord met een stofwolk.
Wanhopig probeer ik het te lijmen,
Maar mijn handen kunnen het niet bijhouden.
In de spiegel zie ik mijn gezicht,
Als het masker gebroken aan mijn voeten valt.
Een golf van emoties bevrijd zich,
Opgesloten gezeten achter mijn masker.
Mijn stalen gezicht, mijn leugen,
Waar alleen jij doorheen kon zien.
Je lacht me toe,
Je hebt me bevrijd.
Reacties op dit gedicht
| nanine: | Maandag, oktober 24, 2011 14:48 |
| Mooi subtiel verwoord, hoe je jezelf uiteindelijk toelaat die emoties te voelen. Dat mag af en toe hoor :) | |
| zomerkind: | Maandag, oktober 24, 2011 11:46 |
| de spiegel is gebarsten:) gr eddie |
|
| Autumn2: | Maandag, oktober 24, 2011 11:39 |
| Bijzonder aangrijpend...mooi | |
| wervelende regenboog: | Maandag, oktober 24, 2011 10:18 |
| nu kun je zelf ook weer lachen :P goed verwoord! h.gr. wr |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Schrijven, omdat mijn hoofd barst | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 24 oktober 2011 | ||
| Thema's: | ||