De oma en het meisje.

Het kind zat op oma’s schoot, ze keek haar grootmoeder nadenkend aan.
“Oma, waarom heb je al die rimpels in je gezicht?”vroeg ze.
De oude vrouw glimlachte.
“Lieve schat, elke rimpel heeft een verhaal, ze werden er door het leven in geschreven,”antwoordde ze.
“Welke verhalen zijn dat dan oma?” wilde het meisje weten.
“Het zijn herinneringen die het leven diep in mijn huid heeft gegrift.
Kijk, die rimpels in mijn wangen en rond mijn mond. Dat zijn rimpels van geluk. Die twee hele diepe in mijn wangen kreeg ik toen jij geboren werd.
Deze vier, vertellen van toen ik je opa ontmoette. Dat was een prachtige periode.
In die tijd heb ik samen met hem heel wat gelachen.
Wij speelden en stoeiden als veulens op een oneindig groene weide!” terwijl ze het vertelde glansden er pretlichtjes in haar blauwe ogen.
“Was opa mooi oma? Ik heb hem nooit gezien.”
“ Het was de knapste jongeman van het ganse dorp. Hij kon dansen als een prins en kussen zoals… Zoals hij alleen dat kon,” straalde de grootmoeder.
“Vertel me over die twee diepe in je voorhoofd, oma.”
“Ach, dat zijn de droevige. Die ene diepe is er in gekrast nadat je broertje naar de hemel is gegaan. De andere kreeg ik van verdriet toen ik je lieve opa verloor.
Maar ik praat liever over die kleintjes in mijn mondhoeken,
het zijn de lachrimpeltjes van al de gelukkige dagen in mijn leven,” zei ze en sprak het meisje over de vele mooie en lieve dingen uit haar bestaan.
“Hoe meer je erover verteld, hoe mooier ik je rimpels vind. Krijg ik ze ook oma?”
“Later mijn kind, je moet er heel lang voor sparen en al je herinneringen bewaren, pas dan krijg je ze.”
Ze dommelden in met een glimlach op hun gelaat en droomden: de oma over haar verleden, het meisje over haar toekomst.

Rovago 24-10-2011.