Hoe mannetjes wedijveren...
...allen streden we tegen elkanders verlangen
met Cupido’s glansrode pijlen
om haar hart als eerste te treffen,
tot ze plots oploste
in de zwavel die de mist verdikte...
Drumroffels stierven in de verte van nog verdere vertes,
lieten ons achter in zwaar opdoemende decepties
Waar bleef toch die enkele applausregen
van jaloerse rivaliserende bewonderaars,
de meervoud van gehoefde drafpaarden en
druppels van sijpelende nectar en chocolades?
Wat ons restte was verslagenheid
met een stoutmoedig misplaatste attitude
van nog te verwerven accolades
Niks van dat alles en
alles van dat niets
We raapten onze knieën van de grond
Luchtten onze longen en
rechtte de verdraaide stormen in onze wervels
Als keien van kerels die we waren
wierpen we onze ego’s over ’t weerkaatsende meer
ketsten ze over ’t water wel duizendmaal
tot spiritualiteit onze arrogantie deed bezinken
en bij enkelen zelfs de lotushouding ontvouwde
Toen pas roken we opnieuw wat geurde
't waren de kwasten gevuld met teer,
alsware fluitend uitsmerend over
de houtkrakende bruggetjes van Giethoorn,
waar wij ooit onderdoor punterden
op zoek naar haar…
En daar hing ze ineens, prijkend aan de zeilen
Ze had een verwilderd bos kroeshaar om in te verdwalen
En we snelden richting haar engelensilhouet,
zo wie ’t eerst mocht roepen in vinderskreten
al dan niet geslaakt,
dat hij de weg weer eens was kwijtgeraakt...
met Cupido’s glansrode pijlen
om haar hart als eerste te treffen,
tot ze plots oploste
in de zwavel die de mist verdikte...
Drumroffels stierven in de verte van nog verdere vertes,
lieten ons achter in zwaar opdoemende decepties
Waar bleef toch die enkele applausregen
van jaloerse rivaliserende bewonderaars,
de meervoud van gehoefde drafpaarden en
druppels van sijpelende nectar en chocolades?
Wat ons restte was verslagenheid
met een stoutmoedig misplaatste attitude
van nog te verwerven accolades
Niks van dat alles en
alles van dat niets
We raapten onze knieën van de grond
Luchtten onze longen en
rechtte de verdraaide stormen in onze wervels
Als keien van kerels die we waren
wierpen we onze ego’s over ’t weerkaatsende meer
ketsten ze over ’t water wel duizendmaal
tot spiritualiteit onze arrogantie deed bezinken
en bij enkelen zelfs de lotushouding ontvouwde
Toen pas roken we opnieuw wat geurde
't waren de kwasten gevuld met teer,
alsware fluitend uitsmerend over
de houtkrakende bruggetjes van Giethoorn,
waar wij ooit onderdoor punterden
op zoek naar haar…
En daar hing ze ineens, prijkend aan de zeilen
Ze had een verwilderd bos kroeshaar om in te verdwalen
En we snelden richting haar engelensilhouet,
zo wie ’t eerst mocht roepen in vinderskreten
al dan niet geslaakt,
dat hij de weg weer eens was kwijtgeraakt...
Reacties op dit gedicht
| M-Rose: | Vrijdag, oktober 28, 2011 19:37 |
| ja tis hierin da Kaatje haar pijltjes kwijtraakte zo is ze eens braaf vr een momentje. |
|
| M-Rose: | Vrijdag, oktober 28, 2011 19:35 |
| ik vind het een gaaf sprookje het getuigt van werkelijk talent. |
|
| Godvader: | Vrijdag, oktober 28, 2011 17:09 |
| ja je hebt gelijk Kaatjes...het zijn gedachten en meningen ipv acties..een verhaallijn zonder duidelijk plot...dat is juist opgemerkt | |
| Kaatjes Tralalaatjes : | Vrijdag, oktober 28, 2011 15:06 |
| De opwinding van dat er steeds niks gaat gebeuren is je wellicht je sterkste punt. Er gebeurt niks. Braaf hoor. | |
| wervelende regenboog: | Vrijdag, oktober 28, 2011 10:58 |
| je hebt het weer voor elkaar me hersens in de knoop :D toch nog een mooie dag sans rancune wr |
|
| Nipster: | Vrijdag, oktober 28, 2011 10:39 |
| Weer heel mooi neergezet |
|
| Fairouz: | Vrijdag, oktober 28, 2011 09:25 |
| ah mooi Y is de jacht alweer begonnen ? -smile- fijn weekend...Fairouz |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Godvader | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 28 oktober 2011 | ||
| Thema's: | ||