De gesuikerde roos...
Omdat onze overhaastte liefde niet meer gloeide,
zagen we ook niet meer de glinstering van al wat bloeide...
Ik tilde haar naar extase met verhalen,
over een zoete rivier voor onze liefde
Waar vloeibare besjes en frambozen
uit een roos van suiker smaak zogen
Ik liet haar die paradijselijke plek zien
en ze danste met haar knipperende ogen
Zij sneed de knopjes van de rozen
ik dompelde ze als wens in de rivier
Elke dag namen we een gulzige slok
zoet werd ze nooit, ze bleef altijd blauw
En in mijn gekerfde gekleurde lichaam
ademde de genadeklap al ziedend trouw
Wanneer zou de klamme tegenwind suizen?
Waarom werd hebzucht bijna beloond?
Maar in mijn lijf gonsde al stiekem vergif
van zoute dorst en vermoorde rozen
Waar bleef toch dat beloofde genot
van zwemmende rode frambozen?
Mijn geliefde lekte de tranen al tenger weg,
schuld legde haar bijna op het droge
De koeien die uit de stroming dronken
schubden rood en groeiden scherpe hoorns
En terwijl de rozen niet meer ontsprongen
prikte ik me voor het eerst aan dode doorns
Door gierige zondes en uit schaamte
had het lot onze zielen uitgekozen, maar toen...
voor mijn neus ontvouwde de laatste roos
maar deze bezat wat de anderen misten
Tot mijn verbazing een glans van suiker,
datgene wat we diep van binnen wel wisten
Ik plukte behoedzaam de zoete roos
zij duwde de bloem onder water
Meteen zagen we de rivier rood kleuren
en aanschouwden we zachte besjes drijven
Ik droeg mijn geliefde in het fruitwater
en we schreven er rode hartjes mee op onze lijven
eindelijk...
zagen we ook niet meer de glinstering van al wat bloeide...
Ik tilde haar naar extase met verhalen,
over een zoete rivier voor onze liefde
Waar vloeibare besjes en frambozen
uit een roos van suiker smaak zogen
Ik liet haar die paradijselijke plek zien
en ze danste met haar knipperende ogen
Zij sneed de knopjes van de rozen
ik dompelde ze als wens in de rivier
Elke dag namen we een gulzige slok
zoet werd ze nooit, ze bleef altijd blauw
En in mijn gekerfde gekleurde lichaam
ademde de genadeklap al ziedend trouw
Wanneer zou de klamme tegenwind suizen?
Waarom werd hebzucht bijna beloond?
Maar in mijn lijf gonsde al stiekem vergif
van zoute dorst en vermoorde rozen
Waar bleef toch dat beloofde genot
van zwemmende rode frambozen?
Mijn geliefde lekte de tranen al tenger weg,
schuld legde haar bijna op het droge
De koeien die uit de stroming dronken
schubden rood en groeiden scherpe hoorns
En terwijl de rozen niet meer ontsprongen
prikte ik me voor het eerst aan dode doorns
Door gierige zondes en uit schaamte
had het lot onze zielen uitgekozen, maar toen...
voor mijn neus ontvouwde de laatste roos
maar deze bezat wat de anderen misten
Tot mijn verbazing een glans van suiker,
datgene wat we diep van binnen wel wisten
Ik plukte behoedzaam de zoete roos
zij duwde de bloem onder water
Meteen zagen we de rivier rood kleuren
en aanschouwden we zachte besjes drijven
Ik droeg mijn geliefde in het fruitwater
en we schreven er rode hartjes mee op onze lijven
eindelijk...
Reacties op dit gedicht
| september: | Zondag, februari 08, 2015 21:19 |
| Zo mooi Godvader. Klasse is dit | |
| kelo ami: | Zondag, oktober 30, 2011 18:32 |
| je geduld is beloont en heel mooi schrijven mooi mooi... |
|
| wervelende regenboog: | Zondag, oktober 30, 2011 13:31 |
| alles op zijn tijd haast maakt dat je uiteindelijk schreit zoet de beloning voor geduld je dorst naar liefde werd vervuld :):) graag dit avontuur gelezen Yoeri groetje wr |
|
| windwhisper: | Zondag, oktober 30, 2011 12:18 |
| indrukwekkend Yoerie, een tekst die staat als een dijk en die het hart raakt warme groet Cobie goede middag |
|
| Fairouz: | Zondag, oktober 30, 2011 11:26 |
| een sprookje uit 1001 nacht lijkt het wel ( ik droeg mijn geliefde in het fruitwater ) kijk, dat vind ik nu komisch daar moest ik om lachen want zo-n beeld zie ik gelijk voor mijn ogen he ? anyway Y, weer graag gelezen fijne zondag, Fairouz |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Godvader | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 30 oktober 2011 | ||
| Thema's: | ||