Iets veroordelen ging zo makkelijk,
Je koos alleen de woorden,
En zorgde er dan nog even voor,
Dat vooral zij ze hoorde.
Haar zelfvertrouwen brak je af,
Zonder greintje spijt, berouw,
Spelde haar ondertussen,
Nog wat leugens op haar mouw.
Walste door, ’t was om het even,
Want wat maakte het jou uit,
Als jij je mening maar kon spuien,
Weinig rede, veel geluid.
Was je dan echt zo ongevoelig,
Zag je niet waar dit toe leidt,
Hoe kan jij leven in een wereld,
Waar je haat en leed verspreidt.
Esther36: | Zondag, november 06, 2011 19:34 |
Enorm herkenbaar jou verdriet. Ik leef me je mee... Liefs Esther |
|
Auteur: Engeltjuh | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 05 november 2011 | ||
Thema's: |