Ontmaskerd
Langzaam laat ik mijn masker zakken..
Ik voel me naakt , lichtelijk onzeker..
Maar jij troost me met jou zachte blik en lieve woorden
En mijn angsten, geboren uit spookbeelden,
die mijn leven zo vaak verstoorden
lossen op als sneeuw voor de zon
had ik maar eerder geweten dat ik me zo voelen kon
Kom maar zeg je,laat je gaan,
er kan je niks gebeuren
Ik lach..voel spontaan mijn pantser scheuren
Mijn masker, waarvan ik dacht dat ik niet zonder kon
Niet meer nodig..
Samen met jou maak ik een nieuw begin
Omdat ik weet dat ik voortaan
gesteund door jou en vol vertrouwen
al mijn angsten overwin
Reacties op dit gedicht
| angelique: | Zaterdag, juni 02, 2001 08:08 |
| Ik vond jouw gedicht zo mooi dat ik hem op mijn homepage in aanmaak heb gezet, deze home page is alleen bedoeld voor dingen die mij erg aanspreken het wordt niet commercieel, dus mag ik hem alsjeblieft laten staan? dat zou ik tof vinden. groetjes van Angelique |
|
| ilona: | Maandag, november 13, 2000 21:38 |
| ik ken het......een masker dragen......doe ik ook....is makkelijk......maar soms ook zo pijnlijk | |
| suus: | Maandag, november 13, 2000 18:46 |
| Wat een mooi gedicht ik heb er verder geen woorden voor | |
Over dit gedicht
| Auteur: Confession | 
|
|
| Gecontroleerd door: schaapje | ||
| Gepubliceerd op: 13 november 2000 | ||
| Thema's: | ||