de aarde kleurt grijs
zo moe is mijn hart, moe mijn oog
als de oude Alpen mijn gezicht
een verwoest landschap
dorre velden waarin ik slaap
gele lampions, een raadseljeugd
heeft me verward; een stuwmeer
waarin overstroomde dorpen
’s nachts oplichten
de aarde kleurt tinten
grijs op een huid
wijl in plantages bomen
het heelal bestormen
rondom mij de lege weiden
die zich tegen mijn voeten wrijven
en ’t beekje aan mijn zijde
vloeit onmerkbaar naar zee.
sunset 14-11-2011
een verwoest landschap
dorre velden waarin ik slaap
gele lampions, een raadseljeugd
heeft me verward; een stuwmeer
waarin overstroomde dorpen
’s nachts oplichten
de aarde kleurt tinten
grijs op een huid
wijl in plantages bomen
het heelal bestormen
rondom mij de lege weiden
die zich tegen mijn voeten wrijven
en ’t beekje aan mijn zijde
vloeit onmerkbaar naar zee.
sunset 14-11-2011
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 14 november 2011 | ||
| Thema's: | ||