dit gedicht heb ik geschreven voor een vriendin van me
die helaas afschijt heeft genomen van dit leven
rust zacht meisje
hoe moedig het is om zomaar te gaan
hoe moeilijk het was in jou bestaan
velen die durven het niet
ze zijn te laf zoals je ziet
maar jij wel jij gelooft in rust
als de dood je op de wangen kust
bij het horen van jouwn wil
stond de tijd toch even stil
zomaar uit het leven geslopen
stiekem naar de hemel gekropen
wat ging er door je heen die laatste seconden
nu jij je aan het leven hebt ontbonden
hebt je je rust gevonden
bracht je al je pijn ten gronde
ik vindt het heel moedig dat je bent gegaan
terwijl wij hier nu met z,n allen staan
te rouwen in groot verdriet
licht voor jou de vrijheid in het verschiet
zul jij op roze wolkjes lopen en je pijn vergeten
wat er in je omging zullen we nooit meer weten
maar is ook niet belangrijk bovendien
want jij heb je rust en wel voor tien
voor de nabestaanden zal het anders lopen
zij moeten in het leven blijven geloven
zij moeten doorgaan zonder jou
maar in hun harten ben je ze altijd trouw
dit was jou weg om te kiezen
daarvoor moesten we jou verliezen
maar het zal ze beter gaan
nu jij daar naast ze zal staan
ze wat hulp krijgen van boven
hopend dat ze daarin zullen geloven