"Het is goed." zegt mijn verstand

maar tegelijkertijd

verzet ik mij met hand en tand

tegen deze wrede werkelijkheid.

Want het is niet te bevatten

dat oma niet langer meer bij ons is.

Ik kan moeilijk in woorden omvatten

welke betekenis

oma aan ons leven gaf.

Geloof, hoop en liefde

deze drie, en ook bij haar

was het meeste daarvan de liefde.

Dit was te zien in ieder gebaar,

ieder woord, blik en glimlach.

Haar liefde straalde uit haar ogen

dit merkte zodra je haar zag.

Daardoor was het onmogelijk haar niet te mogen.

Haar geloof was groot en vast,

en heel belangrijk in haar leven

haar stem klonk zacht enthousiast

zodra ze je wat over het geloof mee kon geven.

Je merkte in haar doen en laten

hoe belangrijk God voor haar was,

je hoorde haar er niet snel over praten

maar God was in haar leven haar Kompas.

Er is een grote leegte in ons leven gekomen

nu oma er niet meer is.

God heeft haar tot zich genomen

en wat overblijft is een groot gemis.

Maar toch is er een diepe dankbaarheid

voor alles wat oma heeft betekend en gedaan

En al is dit een heel pijnlijk afscheid

Zij gaat nooit uit ons hart vandaan.